Οι αμερικανοί μουσικολόγοι διαφωνούν θανάσιμα: οι μισοί ισχυρίζονται ότι το τραγούδι είναι παραδοσιακό-λαϊκό των μαύρων σκλάβων και χρονολογείται από τα μέσα του 18ου αιώνα, λίγο πριν ή μετά την κατάργηση της δουλείας.
Οι άλλοι μισοί διατείνονται ότι ανήκει στη μουσική παράδοση των Απαλαχίων, με απώτατη ιρλανδέζικη καταγωγή, άρα ανάγεται στα τέλη του 17ου αιώνα. Κάποιοι λίγοι μιλούν για επιρροές από τους Αυτόχθονες Αμερικανούς, τους Ινδιάνους δηλαδή, επειδή βρίσκουμε ηχογραφήσεις με τη συνοδεία του παραδοσιακού ινδιάνικου φλάουτου. Τέλος, ένας σοφός καθηγητής δηλώνει: "το τραγούδι είναι αναμφίβολα spiritual, και τα spiritual δεν είναι μαύρα ή λευκά, βόρεια ή νότια. Είναι αμερικανικά! Ό,τι κι αν είναι το Poor Wayfaring Stranger, νομίζω ότι αυτό που μας ελκύει ακόμα και σήμερα σ' ένα τόσο παλιό τραγούδι, είναι η λιτή ποιητική περιγραφή της περιπλάνησης του ανθρώπου πάνω στη γη, των δυσκολιών που αντιμετωπίζει καθημερινά και της αμυδρής βεβαιότητας (ή ελπίδας, μάλλον) ότι κάπου αλλού υπάρχει ένας τόπος καλύτερος, πιο φωτεινός και γαλήνιος. Για τους οπαδούς της μαύρης προέλευσης του τραγουδιού, η Γη της Επαγγελίας βρισκόταν πάνω από το Οχάιο, στις περιοχές όπου οι μαύροι έλπιζαν να ζήσουν μια ισότιμη ζωή. Για τους Ινδιάνους, εικάζω ότι θα ήταν η ζωή προ-Κολόμβου και Βεσπούτσι. Για τους υπόλοιπους, ο Ιορδάνης ποταμός είναι αυτό ακριβώς που εννοεί το τραγούδι: ο παράδεισος, η μετά θάνατον ζωή των Χριστιανών. Εμείς δεν θα το ακούσουμε στην πρώτη ηχογράφηση του 1944 από τον μπλουζίστα Burl Ives αλλά από τουςH.P. Lovecraft, ένα αμερικάνικο ψυχεδελικό συγκρότημα των 60s που δανείστηκαν φυσικά το όνομά τους από τον γνωστό συγγραφέα ιστοριών τρόμου. Το πρώτο στούντιο άλμπουμ των δεξιοτεχνών της ψυχεδέλειας ξεκινούσε με το "Wayfaring Stranger". Στη δική τους εκτέλεση ξεχωρίζει ένα ηλεκτρικό όργανο και άλλα τελείως παράταιρα προς το πνεύμα της σύνθεσης. Παραδόξως, είναι πολύ καλό! Ο περιπλανώμενος και βασανισμένος ήρωας είναι σα να έχει πάρει lsd κι έχει ξεχάσει για λίγο τα βάσανά του.
Οι άλλοι μισοί διατείνονται ότι ανήκει στη μουσική παράδοση των Απαλαχίων, με απώτατη ιρλανδέζικη καταγωγή, άρα ανάγεται στα τέλη του 17ου αιώνα. Κάποιοι λίγοι μιλούν για επιρροές από τους Αυτόχθονες Αμερικανούς, τους Ινδιάνους δηλαδή, επειδή βρίσκουμε ηχογραφήσεις με τη συνοδεία του παραδοσιακού ινδιάνικου φλάουτου. Τέλος, ένας σοφός καθηγητής δηλώνει: "το τραγούδι είναι αναμφίβολα spiritual, και τα spiritual δεν είναι μαύρα ή λευκά, βόρεια ή νότια. Είναι αμερικανικά! Ό,τι κι αν είναι το Poor Wayfaring Stranger, νομίζω ότι αυτό που μας ελκύει ακόμα και σήμερα σ' ένα τόσο παλιό τραγούδι, είναι η λιτή ποιητική περιγραφή της περιπλάνησης του ανθρώπου πάνω στη γη, των δυσκολιών που αντιμετωπίζει καθημερινά και της αμυδρής βεβαιότητας (ή ελπίδας, μάλλον) ότι κάπου αλλού υπάρχει ένας τόπος καλύτερος, πιο φωτεινός και γαλήνιος. Για τους οπαδούς της μαύρης προέλευσης του τραγουδιού, η Γη της Επαγγελίας βρισκόταν πάνω από το Οχάιο, στις περιοχές όπου οι μαύροι έλπιζαν να ζήσουν μια ισότιμη ζωή. Για τους Ινδιάνους, εικάζω ότι θα ήταν η ζωή προ-Κολόμβου και Βεσπούτσι. Για τους υπόλοιπους, ο Ιορδάνης ποταμός είναι αυτό ακριβώς που εννοεί το τραγούδι: ο παράδεισος, η μετά θάνατον ζωή των Χριστιανών. Εμείς δεν θα το ακούσουμε στην πρώτη ηχογράφηση του 1944 από τον μπλουζίστα Burl Ives αλλά από τουςH.P. Lovecraft, ένα αμερικάνικο ψυχεδελικό συγκρότημα των 60s που δανείστηκαν φυσικά το όνομά τους από τον γνωστό συγγραφέα ιστοριών τρόμου. Το πρώτο στούντιο άλμπουμ των δεξιοτεχνών της ψυχεδέλειας ξεκινούσε με το "Wayfaring Stranger". Στη δική τους εκτέλεση ξεχωρίζει ένα ηλεκτρικό όργανο και άλλα τελείως παράταιρα προς το πνεύμα της σύνθεσης. Παραδόξως, είναι πολύ καλό! Ο περιπλανώμενος και βασανισμένος ήρωας είναι σα να έχει πάρει lsd κι έχει ξεχάσει για λίγο τα βάσανά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου