Ο εξωτισμός ενέχει πολλούς κινδύνους για τους αμέριμνους ανυποψίαστους τουρίστες. Τα παλιά τα χρόνια υπήρχαν οι ...κανίβαλοι.
Σήμερα δε ελλοχεύουν ακόμη διάφοροι περίεργοι ιοί με δυσοίωνα ονόματα που δεν θέλεις να τα ακούσεις ποτέ από χείλη γιατρού. Σας λέει κάτι ο δάγγειος πυρετός; Δεν ακούγεται σαν "τιμωρία" για κοιλαράδες άθλιους ήρωες του Ουελμπέκ που αναζητούν κίτρινη σάρκα σε μπαρ-παράγκες με κόκκινα φώτα και οθόνες καραόκε; Παρένθεση μικρή: ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε μπάντες με ονόματα νόσων. Λίγες είναι εδώ που τα λέμε (λόγοι γρουσουζιάς υποθέτω). Οι Γερμανίδες Malaria. Οι Anthrax. Μέχρις εδώ, εκτός κι αν κάποιος κακεντρεχής μεταφράσει τους Strokes ως ... "εγκεφαλικά επεισόδια". Κατά συνέπεια "εμπνευσμένα" ονόματα όπως ...Hepatitis ή Gingivitis είναι ελεύθερα για κάθε φιλόδοξο μουσικό σχήμα. Από μια άλλη σκοπιά, αν ήμουν μουσικός θα το θεωρούσα λίαν υποτιμητικό να με χαρακτήριζαν "εξωτικό" (ανεξαρτήτως καταγωγής!). To είδος exotica, ορθά το ορίζει η wikipedia ως "τροπικό ερζάτς". Ερζάτς δηλαδή: υποκατάστατο, ψεύτικο, μίμηση. Δεν είναι κακό πράγμα η μίμηση, το 90% (με γενναία υποεκτίμηση) της μουσικής παραγωγής σε αυτή βασίζεται, αλλά, αλήθεια, που θα πηγαίνατε για να θαυμάσετε τον Πύργο του Άιφελ; Στο Παρίσι, στο Las Vegas ή μήπως στα τιμημένα ...Φιλιατρά; Υπάρχουν μερικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα που οφείλει να διαθέτει ένα group για να ενταχθεί στην οικογένεια του pacific rock. Η δημιουργία του πρέπει να είναι οικογενειακή υπόθεση, να έχει δηλαδή δυο τουλάχιστον μέλη που συνδέονται με εξ αίματος συγγένεια, φερ' ειπείν έναν κιθαρίστα που στη χάση και στη φέξη κάνει και τον τραγουδιστή και έναν οργανίστα. Πατρίδα τους να είναι απαραίτητα μια από τις δυτικές πολιτείες (δεκτή και η Hawaii). Τους αδερφούς πρέπει να πλαισιώνουν ένας ντράμερ, ένας μπασίστας κι ένας σαξοφωνίστας. Ένας εκ των παραπάνω πρέπει να διαθέτει γενειάδα zz top εσοδείας ενώ κάποιος άλλος μπορεί να είναι και διπλοθεσίτης. Οι παραπάνω χρειάζονται και μια τραγουδίστρια από χώρα της νοτιοανατολικής Ασίας. Το Βιετνάμ δεν προσφέρεται γιατί έχει όνομα βαρύ σαν ιστορία, το Λάος γιατί προκαλεί άσχημους συνειρμούς, η Καμπότζη την οποία και ο Καλιφορνέζος κιμπορντίστας Ethan Holtzman γύρισε με ένα σακίδιο στην πλάτη, μοιάζει ιδανική επιλογή. Ιδανική επιλογή είναι επίσης και μια από τις χιλιάδες τραγουδίστριες που διασκεδάζουν τους τουρίστες στα μπαρ τραγουδώντας παραδοσιακά τραγούδια, αρκεί να έχει διάθεση να ξενιτευτεί. Να εγκαταλείψει τη συντηρητική παράδοση για τον απατηλό κόσμο της μόδας. Τον κόσμο του ροκ δηλαδή. Oι Dengue Fever, περί ου ο λόγος, όμως δεν είναι εξωτικοί. Δεν είναι ούτε καν "αυθεντικοί". Μα...; Μήπως δε γεφυρώνουν μουσικά τη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ με τη Νοτιοανατολική Ασία; Και η παρουσία της τραγουδίστριας Chmol Nimol, η οποία άφησε μετά χαράς τα κουνούπια του Μεκόνγκ (τους κύριους φορείς του "dengue fever") για την ηλιόλουστη Καλιφόρνια, μήπως δεν εγγυάται μια επιπρόσθετη αυθεντικότητα, μακριά από fusion αποικιοκρατικούς πειραματισμούς; Εν μέρει, ναι. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, στην Καμπότζη άνθισε τη δεκαετία του '60, τα χρόνια του απερίγραπτου βασιλιά Σιχανούκ, μια ψυχεδελική-γκαράζ σκηνή. Καταχρηστικά βέβαια τη λέμε ψυχεδελική, το στοιχείο αυτό ήταν μάλλον απόρροια της ελεεινής παραγωγής και των στοιχειωδών συνθηκών ηχογράφησης. Ο πρώτος σπόρος είχε μεταφερθεί εκεί μέσω των στρατιωτικών σταθμών των Αμερικανών οι οποίοι εκπολίτιζαν εκείνη την εποχή το παρακείμενο Βιετνάμ (μια αναλογία με τα δικά μας υπάρχει, δε νομίζετε;), ο δε καρπός ήταν μια σειρά από "ανήκουστες" διασκευές αλλά και ιδιάζουσες πρωτογενείς δημιουργίες. Μετά βέβαια ήρθε ο "θείος" Πολ Ποτ με τους Ερυθρούς του Χμερ, και όλοι οι διανοούμενοι, οι μουσικοί και άλλα τέτοια άχρηστα σκουλήκια της κοινωνίας ξαποστάλθηκαν να δουλέψουν (και να πεθάνουν) στα χωράφια. Σήμερα η σκηνή εκείνη αιωρείται στο μεταίχμιο της λήθης και του καλτ (ότι κι αν σημαίνει αυτός ο νεφελώδης όρος). Αυτή τη βραχύβια σκηνή αναβιώνουν(;), μεταγράφουν(;), μεταλλάσσουν(;), αξιοποιούν(;) με σύγχρονα πια τεχνολογικά μέσα και ακούσματα οι Dengue Fever. Όσοι ασχολούνται με τα γλωσσικά θα αναγνωρίσουν το συχνότατο φαινόμενο των αντιδανείων, όπου μια λέξη ταξιδεύει σε ξένες γλώσσες για να επιστρέψει κάποτε στα μητρικά εδάφη, πολλές φορές αγνώριστη ορθογραφικά και νοηματικά.
Σήμερα δε ελλοχεύουν ακόμη διάφοροι περίεργοι ιοί με δυσοίωνα ονόματα που δεν θέλεις να τα ακούσεις ποτέ από χείλη γιατρού. Σας λέει κάτι ο δάγγειος πυρετός; Δεν ακούγεται σαν "τιμωρία" για κοιλαράδες άθλιους ήρωες του Ουελμπέκ που αναζητούν κίτρινη σάρκα σε μπαρ-παράγκες με κόκκινα φώτα και οθόνες καραόκε; Παρένθεση μικρή: ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε μπάντες με ονόματα νόσων. Λίγες είναι εδώ που τα λέμε (λόγοι γρουσουζιάς υποθέτω). Οι Γερμανίδες Malaria. Οι Anthrax. Μέχρις εδώ, εκτός κι αν κάποιος κακεντρεχής μεταφράσει τους Strokes ως ... "εγκεφαλικά επεισόδια". Κατά συνέπεια "εμπνευσμένα" ονόματα όπως ...Hepatitis ή Gingivitis είναι ελεύθερα για κάθε φιλόδοξο μουσικό σχήμα. Από μια άλλη σκοπιά, αν ήμουν μουσικός θα το θεωρούσα λίαν υποτιμητικό να με χαρακτήριζαν "εξωτικό" (ανεξαρτήτως καταγωγής!). To είδος exotica, ορθά το ορίζει η wikipedia ως "τροπικό ερζάτς". Ερζάτς δηλαδή: υποκατάστατο, ψεύτικο, μίμηση. Δεν είναι κακό πράγμα η μίμηση, το 90% (με γενναία υποεκτίμηση) της μουσικής παραγωγής σε αυτή βασίζεται, αλλά, αλήθεια, που θα πηγαίνατε για να θαυμάσετε τον Πύργο του Άιφελ; Στο Παρίσι, στο Las Vegas ή μήπως στα τιμημένα ...Φιλιατρά; Υπάρχουν μερικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα που οφείλει να διαθέτει ένα group για να ενταχθεί στην οικογένεια του pacific rock. Η δημιουργία του πρέπει να είναι οικογενειακή υπόθεση, να έχει δηλαδή δυο τουλάχιστον μέλη που συνδέονται με εξ αίματος συγγένεια, φερ' ειπείν έναν κιθαρίστα που στη χάση και στη φέξη κάνει και τον τραγουδιστή και έναν οργανίστα. Πατρίδα τους να είναι απαραίτητα μια από τις δυτικές πολιτείες (δεκτή και η Hawaii). Τους αδερφούς πρέπει να πλαισιώνουν ένας ντράμερ, ένας μπασίστας κι ένας σαξοφωνίστας. Ένας εκ των παραπάνω πρέπει να διαθέτει γενειάδα zz top εσοδείας ενώ κάποιος άλλος μπορεί να είναι και διπλοθεσίτης. Οι παραπάνω χρειάζονται και μια τραγουδίστρια από χώρα της νοτιοανατολικής Ασίας. Το Βιετνάμ δεν προσφέρεται γιατί έχει όνομα βαρύ σαν ιστορία, το Λάος γιατί προκαλεί άσχημους συνειρμούς, η Καμπότζη την οποία και ο Καλιφορνέζος κιμπορντίστας Ethan Holtzman γύρισε με ένα σακίδιο στην πλάτη, μοιάζει ιδανική επιλογή. Ιδανική επιλογή είναι επίσης και μια από τις χιλιάδες τραγουδίστριες που διασκεδάζουν τους τουρίστες στα μπαρ τραγουδώντας παραδοσιακά τραγούδια, αρκεί να έχει διάθεση να ξενιτευτεί. Να εγκαταλείψει τη συντηρητική παράδοση για τον απατηλό κόσμο της μόδας. Τον κόσμο του ροκ δηλαδή. Oι Dengue Fever, περί ου ο λόγος, όμως δεν είναι εξωτικοί. Δεν είναι ούτε καν "αυθεντικοί". Μα...; Μήπως δε γεφυρώνουν μουσικά τη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ με τη Νοτιοανατολική Ασία; Και η παρουσία της τραγουδίστριας Chmol Nimol, η οποία άφησε μετά χαράς τα κουνούπια του Μεκόνγκ (τους κύριους φορείς του "dengue fever") για την ηλιόλουστη Καλιφόρνια, μήπως δεν εγγυάται μια επιπρόσθετη αυθεντικότητα, μακριά από fusion αποικιοκρατικούς πειραματισμούς; Εν μέρει, ναι. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, στην Καμπότζη άνθισε τη δεκαετία του '60, τα χρόνια του απερίγραπτου βασιλιά Σιχανούκ, μια ψυχεδελική-γκαράζ σκηνή. Καταχρηστικά βέβαια τη λέμε ψυχεδελική, το στοιχείο αυτό ήταν μάλλον απόρροια της ελεεινής παραγωγής και των στοιχειωδών συνθηκών ηχογράφησης. Ο πρώτος σπόρος είχε μεταφερθεί εκεί μέσω των στρατιωτικών σταθμών των Αμερικανών οι οποίοι εκπολίτιζαν εκείνη την εποχή το παρακείμενο Βιετνάμ (μια αναλογία με τα δικά μας υπάρχει, δε νομίζετε;), ο δε καρπός ήταν μια σειρά από "ανήκουστες" διασκευές αλλά και ιδιάζουσες πρωτογενείς δημιουργίες. Μετά βέβαια ήρθε ο "θείος" Πολ Ποτ με τους Ερυθρούς του Χμερ, και όλοι οι διανοούμενοι, οι μουσικοί και άλλα τέτοια άχρηστα σκουλήκια της κοινωνίας ξαποστάλθηκαν να δουλέψουν (και να πεθάνουν) στα χωράφια. Σήμερα η σκηνή εκείνη αιωρείται στο μεταίχμιο της λήθης και του καλτ (ότι κι αν σημαίνει αυτός ο νεφελώδης όρος). Αυτή τη βραχύβια σκηνή αναβιώνουν(;), μεταγράφουν(;), μεταλλάσσουν(;), αξιοποιούν(;) με σύγχρονα πια τεχνολογικά μέσα και ακούσματα οι Dengue Fever. Όσοι ασχολούνται με τα γλωσσικά θα αναγνωρίσουν το συχνότατο φαινόμενο των αντιδανείων, όπου μια λέξη ταξιδεύει σε ξένες γλώσσες για να επιστρέψει κάποτε στα μητρικά εδάφη, πολλές φορές αγνώριστη ορθογραφικά και νοηματικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου