Don Adams

Μία, από τις τελευταίες ανακαλύψεις της Sonorama είναι ο Don Adams.

Σκωτσέζος στην καταγωγή, γεννημένος στην Γλασκώβη το 1942 με το όνομα , ο Adams στα τέλη του 60, την εποχή δηλαδή που στη Γηραιά Φανταστείτε, με τις όποιες στιλιστικές διαφορές, έναν ερμηνευτή στο ύφος του πρώιμου Chris Farlow ή του Stevie Winwood της εποχής των Spencer Davis Group…

Με τις συνεχείς του ζωντανές εμφανίσεις στα τοπικά club κατάφερε να κάνει κάποιο όνομα, αποκτώντας μάλιστα το προσωνύμιο "The black voice of Munich". Έτσι, το 1969 μπήκε στο στούντιο για να ηχογραφήσει το πρώτο του album με τον τίτλο "Watts Happening", το οποίο όμως δεν κυκλοφόρησε στην εποχή του και παρέμεινε ανέκδοτο έως σήμερα, μέχρι δηλαδή να το ξεθάψει η Sonorama.

Το 1972 έγραψε έναν δεύτερο δίσκο, με τον τίτλο "The Black Artist" στην United Artists, το οποίο όμως απέτυχε και αυτό να προκαλέσει αίσθηση, πιθανότατα γιατί ήταν εκτός του κλίματος της εποχής του -βλέπετε, εν έτη 1972, με το prog rock και το hard rock να κυριαρχούν στην αγορά, το rthytm n’ blues θεωρείτο μάλλον ξεπερασμένο. Εν συνεχεία, πάντα στη Γερμανία, συμμετείχε σε διάφορες βραχύβιες μπάντες (Love Generation κλπ.), συμμετείχε επίσης σε ένα album του γνωστού τρομπονίστα Peter Herbolzheimer, μέχρις ότου κλάταρε τόσο η φωνή του και όσο και οι αντοχές του ως performer, εξαιτίας του άστατου τρόπου ζωής του. Αφότου αποσύρθηκε οριστικά από τα μουσικά πράγματα, πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο Λονδίνο, έως τον πρόωρο θάνατό του, το 1995.

Επιστρέφοντας στην πρόσφατη έκδοση του "Watts Happening", καταρχάς, αφενός ο δίσκος έχει «κατάμαυρο» ήχο, αφετέρου ανάλογης αισθητικής είναι και το πετυχημένο εξώφυλλο. Ο τίτλος του, δε, είναι εμπνευσμένος από το περίφημο Watts, το γκέτο δηλαδή του Los Angeles, και από τις σοβαρές ταραχές που ξέσπασαν εκεί, όχι μόνο το 1965, όπως αναφέρεται στα credits,

 αλλά και το 67, το 68. Προχωρώντας στα ενδότερα και ακούγοντας για πρώτη φορά το "I Can’t stand living without her", που ανοίγει τον δίσκο, πραγματικά δυσκολεύτηκα να πιστέψω ότι αυτή η α λα Wilson Pickett φωνή ανήκει σε Σκωτσέζο. Ή, ας πούμε, το "Where We Bound" και το "Rest My Soul", που θα μπορούσε να αποτελεί γνήσιο δείγμα του soul ήχου του Μέμφις. Ανάλογη όμως είναι και η συνέχεια, καθώς κομμάτια σαν το "Yesterday Hero" ή το "Look Into The Mirror" μοιάζουν λες βγαλμένα από το "Otis Blue" του Otis Redding. Το πνεύμα του Swinging London κάνει επίσης αισθητή την παρουσία του, σε «αμετανόητα» mod style κομμάτια σαν το "That Feeling Is Gone" και το "Home again hello", που θα μπορούσαν άνετα να ανήκουν φερ’ ειπείν στους Action ή στους Artwoods, όπως επίσης και στο ζόρικο blues του "Don’t talk to me", το οποίο θυμίζει τους Bluesbreakers στα πρώτα τους βήματα.

Θαυμάσιες αποδεικνύονται όμως και οι μπαλάντες του δίσκου, που μου έφεραν στο μυαλό τις ηχογραφήσεις που έκανε πάνω κάτω την ίδια εποχή ο Alex Chilton με τους Box Tops και λίγο αργότερα με τους Big Star, αυτό δηλαδή που ονομάστηκε τότε blue eye soul… To jazzy "Every minute every hour", τέλος, μάλλον αποτελεί και την έκπληξη του δίσκου, αφού πρόκειται για σύνθεση του βιρτουόζου Dusco Goygovich, o οποίος και το καθοδηγεί με την τρομπέτα του. Εξίσου σπουδαίοι, ως παίκτες, είναι πάντως και οι υπόλοιποι μουσικοί που συμμετέχουν. Όλοι τους ήταν μπαρουτοκαπνισμένοι σε δεκάδες session και έπαιζαν ήδη ή έμελλε να παίξουν σε ορισμένες από τις κορυφαίες γερμανικές μπάντες των 70′ς (Passport, Amon Duul II, Can, Embryo κλπ.). Αυτοί είναι εξάλλου που υπογράφουν και την πλειοψηφία των συνθέσεων, καθώς το "Watts Happening", σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει συνήθως με τα album του είδους του, περιλαμβάνει μόνο πρωτότυπο υλικό και όχι διασκευές.

Ευκαιρία λοιπόν να εκτιμήσουμε και να απολαύσουμε, έστω και με καθυστέρηση, έναν στ’ αλήθεια χαρισματικό ερμηνευτή, ο οποίος άδικα πέρασε απαρατήρητος στην εποχή του. Ας είναι και πάλι καλά η Sonorama.