Της Ελισάβετ Μανιατάκη
Αναρωτιέμαι αν κινδυνεύουμε να πεθάνουμε από τα γέλια γέλια ή να βουρκώσουμε στο κλάμα με το πρόσφατο επιχείρημα για την προσβολή της αισθητικής στην πόλη της Αθήνας εξ' αιτίας των εκδηλώσεων και των κατασκηνώσεων των Αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος.
Τα πανό που αναρτήθηκαν γύρω από το συντριβάνι δεν διεκδικούν κάποια θέση στο μουσείο Μπενάκη, το περιεχόμενό τους όμως επιχειρεί να αναστήσει την ιδέα της Δημοκρατίας, στις τσιμεντόπλακες που σκεπάζουν τα χώματα όπου είχε κάποτε γεννηθεί. Τα παραπήγματα των ομάδων εργασίας προφανώς δεν είναι έργο του Καλατράβα, αλλά μάλλον ούτε ο Σωκράτης κατοικούσε σε μαρμάρινο μέγαρο του Ικτίνου και του Καλλικράτη ενώ αναμφίβολα δεν φορούσε χιτώνες από τον ακριβότερο ράφτη της Αρχαίας Αθήνας.
Ανάμεσα στα ..."τσαντίρια" που πλήττουν τη υψηλή αισθητική όσων έχουν την ωραιότητα ως κύρια έγνοια, ανάμεσα στους μικροπωλητές που ιδρώνουν για ένα μεροκάματο μην έχοντας την τύχη μιας σικ κληρονομιάς, εκεί, δίπλα στο συντριβάνι, κάθε βράδυ ξαναγεννιέται η Δημοκρατία. Κοπιάστε στις συνελεύσεις και θα το διαπιστώσετε! Αν φοβάστε ότι διασχίζοντας την πλατεία κινδυνεύει να θιγεί ανεπανόρθωτα η αισθητική σας, υπάρχει λύση και γι' αυτό. Φορέστε παρωπίδες!
Σε κάθε περίπτωση, το μεγαλύτερο πλήγμα στην αισθητική, αλλά και στην ηθική της πλατείας, ήταν η επίθεση της Αστυνομίας στις γιαγιάδες και στους παππούδες που εξασκούν το δημοκρατικό δικαίωμα στη διαμαρτυρία. H υφήλιος έφριξε από τις εικόνες της "περήφανης" ΕΛ.ΑΣ. να ξυλοκοπεί, οχι τους μπαχαλάκηδες, αλλά ειρηνικούς διαδηλωτές. Οι επισκέπτες αποφεύγουν τώρα την Αθήνα φοβούμενοι μήπως κατά λάθος πέσουν στα "τρυφερά" χέρια των ένστολων φρουρών μιας ημιθανούς, κατ' επίφασιν πλέον, δημοκρατίας. Στοιχηματίζω ότι ένας ταξιδιώτης που έχει έρθει από την άκρη του κόσμου για να προσκυνήσει τον Παρθενώνα, είναι απίθανο να ενοχληθεί από το πρώτο αληθινό, αλλά άστεγο προς το παρόν, κοινοβούλιο που έχει επιτέλους στηθεί στη σύγχρονη Αθήνα.
http://www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου