Το τέλος της αθωότητας

Συντάκτης: Αλ. Λασκαράτος

Ημέρα γενικής απεργίας και μεγάλων κινητοποιήσεων η Τετάρτη. Ημέρα επεισοδίων. 

Το “θέαμα” επανήλθε στο γνωστό μας σκηνικό. Ομάδες νεαρών κουκουλοφόρων, όπως τις αποκαλούν τα ΜΜΕ, με καδρόνια, πέτρες και κοκτέιλ μολότοφ από τη μια, και τα ΜΑΤ με τόνους χημικά και δακρυγόνα, από την άλλη, επιδόθηκαν στο αγαπημένο (και από τις δυο πλευρές) παιγνίδι. Είχε καιρό να παιχτεί αυτό το παιχνίδι της βίας.

Τους είχαν εμποδίσει (και σίγουρα εκνευρίσει) οι αγανακτισμένοι που επί τρείς βδομάδες διαδήλωσαν καθημερινά και ειρηνικά στο Σύνταγμα και αλλού χωρίς να ανοίξει μύτη. Διαδήλωσαν με πάθος, με επιμονή και με χιούμορ πολλές φορές. Έφεραν κάτι νέο και πρωτόγνωρο στα ελληνικά δεδομένα. Πέταξαν τα κομματικά πανώ (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήσαν πολιτικοποιημένοι) και κατέβηκαν να διαδηλώσουν τη γνήσια αγανάκτησή τους για αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας.

Την Τετάρτη όμως ήρθε το τέλος της αθωότητας. Μαζί με τους αγανακτισμένους διαδήλωσαν και οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και τα κομματικά στελέχη του ΠΑΜΕ. Το γνωστό μας δηλαδή σκηνικό. Το γνωστό αυτό σκηνικό συμπληρώνουν απαραίτητα εδώ και χρόνια και οι διψασμένες για βία “ομάδες νεαρών”. Κι έτσι όλα ήρθαν πάλι στη θέση τους. Τα κομματικά όργανα ήρθαν, διαδήλωσαν και απήλθαν. Και έμειναν οι νεαροί και παίξανε ξύλο με τα ΜΑΤ και τα ΜΑΤ παίξανε ξύλο με τους νεαρούς και δολοφόνησαν και οι δυο πλευρές την αθωότητα των αγανακτισμένων οι οποίοι σθεναρά προσπάθησαν να διώξουν τους νεαρούς ταραξίες. Κατάφεραν να τους διώξουν από τον κύριο όγκο της συγκέντρωσης στο πάνω μέρος της πλατείας. Όμως τόσα χρόνια πείρας των νεαρών δεν πετάγονται στο καλάθι των αχρήστων. Ξέρουν οι άνθρωποι τη δουλειά τους, την ξέρουν και τα ΜΑΤ. Έτσι το ‘ραντεβού’ δόθηκε στο κάτω μέρος της πλατείας και στους γύρω δρόμους.

Πόσο διαφορετικό θα ήταν το σκηνικό αν οι χιλιάδες γσεε-ίτες, αδεδύτες και παμίτες μετά την πορεία τους, είχαν πετάξει τα κομματικά και συνδικαλιστικά πανώ τους και είχαν ενωθεί σαν απλοί πολίτες με τους αγανακτισμένους. Αντ’ αυτού ακολούθησαν (πιστά) τη γραμμή που τους είχε δοθεί και αφού κάνανε το «καθήκον» τους πήγαν σπίτια τους να δουν τη συνέχεια από την τηλεόραση. Καμία ευαισθησία, κανένα ενδιαφέρον έξω από τη γραμμή.

Δεν γνωρίζω αν θα συνεχίσουν ή όχι οι συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων. Σίγουρα όμως τα πράγματα δεν θα είναι ίδια από δω και εμπρός. Οι ψευδαισθήσεις και η αθωότητα φοβάμαι ότι χάθηκαν.

http://www.protagon.gr